poniedziałek, 16 lipca 2012

HKP vol. II

Dzisiaj mam dla was kolejną porcję dat i informacji. Chyba z całą książką nie pójdzie mi tak łatwo jak myślałam, bo jest tego naprawdę dużo.  

W 1902r. Kazimierz Prószyński założył pierwszą wytwórnię filmową Towarzystwo Udziałowe „Pleograf”, która zajmowała się realizacją i rozpowszechnianiem krótkich filmów dokumentalnych, krajoznawczych i scenek fabularnych.
Sześć lat później (1908) nakręcono pierwszy polski film fabularny - komedia Antoś pierwszy raz w Warszawie; film niestety nie zachował się do naszych czasów, reżyserem był Józef Meyer a rolę tytułową zagrał popularny komik Antoni Fertner. (w 2008r. powstał współczesny remake Wielki powrót Antosia ). 

W 1909r. Aleksander Hertz wraz z Alfredem Silberlastem (Alfred Niemirski), Józefem Koernerem i M. Zukerem założyli Warszawskie Towarzystwo Udziałowe Sfinks, które początkowo było przedstawicielem francuskiej wytwórni filmowej (Pathé-Natan-Frėres), która to dopiero potem założyła kinematograf Sfinks, mieszczący się przy ulicy Marszałkowskiej 116 w Warszawie.  Początkowo zajmowano się dorabianiem polskich napisów do zagranicznych filmów oraz kroniką aktualności; pierwszym nakręconym wydarzeniem był wzlot aeroplanu w Warszawie w listopadzie 1909 r. a pierwszym filmem  Słodycz grzechu.

Do najbardziej znanych filmów wyprodukowanych przez Sfinksa należą między innymi:  Ziemia obiecana (1927), Dzieje grzechu (1933), Studenci z Polą Negri  czy Meir Ezofowicz wg Orzeszkowej. Wytwórnia działała do 1939 roku.

1911r.- Antoni Bednarczyk realizuje pierwszą adaptację tekstu literackiego: Dzieje grzechu wg powieści  Stefana  Żeromskiego.
1912r.- w Moskwie swe pierwsze filmy animowane realizuje Polak Władysław Starewicz.

Na dzisiaj to już koniec, zapraszam znowu za jakiś czas! :) 



Aleksander Hertz


                                                  
                                                   Ujęcie z filmu Meir Ezofowicz. 
                                             zdjęcie pochodzi ze strony Filmoteki Narodowej





wtorek, 3 lipca 2012

Historia kina polskiego.


Wakacje się już zaczęły i myślę, że to idealny czas na nadrabianie filmowych zaległości. Dzisiaj obejrzałam ‘M jak morderstwo’ Alfreda Hitchcocka! Myślę, że post z tym filmem niedługo się pojawi! Całe trzy miesiące spędzę na Zielonej Wyspie, co mnie bardzo cieszy. Pogoda jednak nie rozpieszcza, bo pada od samego rana. I może najlepiej byłoby zacząć od „Deszczowej piosenki”, ale chyba zachowam ten film na inny deszczowy dzień. Na początek mam zamiar przedstawić wam historię kina w Polsce według książki z poprzedniego postu. Jest naprawdę bardzo ciekawa i jestem pod wrażeniem ilości i jakości informacji w niej zawartych. Cztery lata temu została wydana kolejna książka o tej tematyce autorstwa Tadeusza Lubelskiego. Jeżeli uda mi się ją kupić na pewno porównam ją z książką Stanisława Janickiego.  A teraz koniec gadania i zaczynamy!  
Dowiecie się wszystkiego co najważniejsze, obiecuję! 

Historia polskiego kina zaczyna się pod koniec XIXw. W 1894r. Kazimierz Prószyński konstruuje pleograf  (Rok później bracia Lumière wynaleźli kinematograf) i zaczyna kręcić krótkie scenki dokumentalne i fabularne oraz scenki z codziennego życia Warszawy. Dwa lata później (1896) w kilku większych, polskich miastach (Kraków, Warszawa, Łódź) rozpoczynają się jedne z pierwszych seansów kinematograficznych. Kolejny, rok (1897) należy do Bolesława Matuszewskiego (1856-1943) – nadwornego fotografa cara Mikołaja II, uważanego za pioniera polskiej kinematografii.  Realizował filmy medyczne, reportaże, krótkie filmy dokumentalne ("Koronacja cara Mikołaja II" Petersburg 1896 czy „Wizytę cesarza Wilhelma II w Peterhofie” 1897. Był jednym z współzałożycieli Stowarzyszenia Muzeum Francuskiej Fotografii Dokumentalnej i operatorem w firmie braci Lumière.
W 1895 założył atelier fotograficzne w Warszawie. Przebywał także we Francji, gdzie wydał swoje dwie prace w języku francuskim: Une nouvelle source de l’historie (Nowe źródło historii) i La photographie animée, ce qu'elle est, ce qu'elle doit etre (Ożywiona fotografia, czym jest, czym być powinna). Jego głównym celem było stworzenie archiwum filmowego. Dostrzegał rolę filmu, kręcenia, zapisywania na taśmach filmowych jako narzędzie dokumentowania historii, życia, ważnych wydarzeń. Ostatnią datą na dziś jest rok 1899 – pierwsze stałe kino w Łodzi.

Ciekawostka: Pierwsze stałe kino braci Władysława i Antoniego Krzemińskich, pod nazwą „Teatr żywych fotografii”, znajdowało się prawdopodobnie przy ul. Piotrkowskiej 120, w lokalu sklepowym. Kolejna siedziba to lokal przy ul. Piotrkowskiej 17, a od 1901 r. sklep przy Nowym Rynku nr 4 (dzisiaj Plac Wolności, narożny dom przy wylocie z placu w ul. Legionów). Ciekawostką jest fakt że do ostatniego z wymienionych lokali publiczność wchodziła drzwiami, ale wychodziła już przez okno. Ten rodzaj rozrywki cieszył się tak dużym powodzeniem, że tłum czekający na wejście na kolejny seans uniemożliwiał wyjście normalną drogą osobom kończącym oglądanie swojego seansu. Kino to działało w sezonie zimowym – w sezonie letnim bracia Krzemińscy udawali się w tournee po okolicy, dzięki czemu nowy wynalazek stawał się znany również w mniejszych miastach. Pierwsze krótkie filmy wyświetlane na projekcjach Krzemińskich to materiały zakupione w wytwórni braci Lumière, wraz z pierwszym filmem wyświetlonym publicznie w 1895 – „Wyjściem robotnic z fabryki Lumière’a
w Lyonie”.



                                                      Bolesław Matuszewski




                                                          Bracia Lumière                                                           



I na koniec w ramach małej rozrywki film braci Lumiere (pierwszy publicznie wyświetlony film!)



pozdrawiam!!! :)
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...